Coraz większą uwagę kierujemy na nasze dzieci oraz zapewnienie im wszelkiego dobrostanu, który pomoże im dobrze się rozwijać i dorastać. Także wyposaży w siłę i umiejętności potrzebne do radzenia sobie z wyzwaniami przyszłości. Pragnę omówić znaczenie i moc więzi , w tym szczególnie rodzicielskich, mających tak istotny wpływ na nasze dorosłe funkcjonowanie w obszarze relacji społecznych.
Wg Johna Bowlby’ego zdolność a wręcz skłonność do tworzenia bliskich więzi emocjonalnych z wybranymi osobami, w tym szczególnie z matką lub innym bliskim opiekunem w tej roli, jest podstawowym elementem natury ludzkiej, kontynuowanym następnie przez całe ludzkie życie. Dlatego więź oraz sposób traktowania przez rodziców mają podstawowe znaczenie dla prawidłowego rozwoju ich dziecka. Jakość oraz charakter wzajemnych interakcji mają szczególne znaczenie w okresie wczesnodziecięcym. Wtedy bowiem tworzą się psychiczne wzory relacji, realizowane dalej w życiu dorosłym.
Jako Rodzice odpowiadamy za realizację podstawowych potrzeb swojego dziecka, zarówno biologicznych, jak i społecznych oraz szczególnie, jego potrzeb psychicznych. Ich zaspokojenie stanowi faktyczny pokarm dla jego dalszego całościowego rozwoju i wzrostu.
Podstawową jest potrzeba więzi, stanowiąca fundament dla orientacji i relacji dziecka ze sobą samym oraz światem. Dlatego dziecko potrzebuje przynajmniej jednego stałego opiekuna, który zapewni mu troskliwą opiekę, akceptację oraz poczucie przynależności do wspierającej wspólnoty. Osoba ta buduje jego poczucie bezpieczeństwa, bycie chcianym, ważnym, cennym. W efekcie tego uczy ufności w relacji. Kochająca osoba, a najlepiej Rodzice stanowią jego zasoby w przyszłe dorosłe życie.
Można powiedzieć, że rolą Rodziców względem ich dziecka jest stworzenie bezpiecznej bazy, swoistej bezpiecznej przestrzeni psychicznej. Gdy opiekun jest dostępny i można odwołać się do jego troskliwości, pozwala to dziecku na oddalenie i eksplorację świata, a następnie powrót i szukanie opieki w sytuacjach dyskomfortu lub aktywacji poczucia strachu. Rolą Rodzica jest wspierać oraz towarzyszyć swojemu dziecku w poszukiwaniu przez nie oraz określaniu swojego miejsca w świecie.
Dziecko realizuje swoją potrzebę autonomii właśnie ćwicząc swoją samodzielność. Doświadczając niezależności i samostanowienia, konsekwencji decyzji i działań, buduje swoje poczucie kompetencji, kontroli, mocy i bycia w zgodzie ze sobą. Buduje także swoje poczucie wartości, którego bazą jest doświadczenie akceptacji przez otoczenie.
Osoby dorosłe, które charakteryzuje ufna więź, wykazują dużą kompetencję i spójność w opisywaniu siebie oraz osób z nimi związanych. Budując swoje związki i przyjaźnie stać je na odwagę zaufania innej osobie. Czują, że przynależą do kogoś, są ważne dla drugiej osoby. Mogą śmiało wyrażać to co myślą, co czują, bez obawy o osądzenie czy odrzucenie. Potrafią wyznaczać realistyczne granice oraz priorytety i zasady obowiązujące w przyszłych relacjach. Jednocześnie doświadczenie interakcji i czułego, uważnego dialogu z opiekunami tworzy miejsce na szacunek, empatię i wrażliwość względem innych osób.